Indië

Kort geleden had ik twee begrafenissen in een week. Mijn broer en een inwoner van Lutjegast.  Beiden dik in de tachtig en als jongens van net twintig jaar na de WO2 naar het toenmalige Nederlands Indie gestuurd om samen met de soldaten van het KNIL (Koninklijk Nederlands Indisch Leger) het land te behouden als kolonie van Nederland.  

Jong, onwetend wat ze te wachten stond, zaten ze op de boot met veel andere jonge jongens.
Eenmaal daar werden ze keihard op de feiten gedrukt. Gewoon oorlog voeren. 
De heren in Den Haag konden niet indenken dat Indonesië zich met steun van de Amerikanen, terecht onafhankelijk hadden verklaard.  Nederland moest koloniale mogendheid blijven.  Het was een zinloze en bij voorbaat verloren oorlog. En in Indië zijn een 5000 jonge mensen nutteloos opgeofferd en begraven voor de eer van een aantal regeerders.  

Toen de overlevenden terugkwamen in Nederland werd de zinloze strijd doodgezwegen. Er mocht niet over gepraat worden. Wat de duizenden aan trauma's hadden opgelopen was niet belangrijk, niet over praten.   
Bij het grootste deel van deze mannen kwam de oorlogstijd tegen hun 80e keihard boven. Vele jarenlang van slag, psychiaters en psychologen en pillen waren hun beloning. En nog werd er slechts weinig verteld.   
Mijn broer heeft in twee stukken, ik was toen bezig met de genealogie van mijn familie, aan mij verteld wat er gebeurd was, met telkens als hoogtepunt die 5000 zinloze doden.  
Ik had dit feit al vaker meegemaakt en vertelde dit daarom op de begrafenis van mijn broer. Voor velen een openbaring, want ze hadden het niet opgemerkt. Op de begrafenis van mijn dorpsgenoot hoorde ik exact hetzelfde verhaal.  

En hoeveel veteranen lopen er nu weer rond met dezelfde soort trauma's. Goed er wordt meer aandacht aan besteed, maar de mens is niet verstandiger geworden en blijft oorlog voeren met dit soort drama's  als gevolg.   
Jammer.  

Jan C. Lohmeijer