Niet ritalin, maar aandacht is het medicijn

Datum: 13 april 2015

Op verzoek nog een verhaal van wat evengoed in Lutjegast had kunnen gebeuren, maar het gebeurde niet in Lutjegast maar in Bussum, 50 jaar geleden. Tijden veranderen, zaken soms ( helaas) ook.
Vroeger zaten bij mij ?EURoeleerlingen zonder etiket?EUR? in de klas. Ze hadden moeite met het gewone onderwijs. Meestal was de diepere oorzaak een vorm van dyslectie. Vaak gevolgd door een of andere gedragsstoornis. Werk aan de dyslectie en het gedrag verbeterde. Kwestie van aandacht en geduld voor deze kinderen. Heel vaak met een bijzonder goed verstand, maar alleen het niet kunnen lezen telde, dus werden zij ten onrechte beschouwd als ?EURoegeen slimme kinderen?EUR?. Deze redenatie kom ik zelfs nu nog steeds tegen. Jammer.

In de krant las ik deze week, dat veel kinderen ten onrechte een hdhd-, hdd-, pdnos- ed. etiket op hun voorhoofd gekregen hadden. Drukke leerlingen, geef ze maar Ritalin, dan gaat het wel over. Vaak helemaal verkeerd. Ik heb leerlingen totaal zien veranderen, wanneer er met zorg en liefde aan hun probleem werd gewerkt. Geen tijd, leerling voelt zich minderwaardig, vertoont vreemde kuren en dan gaat alles fout. Een beetje kort door de bocht dit verhaal, maar het gebeurt vaak zo.
Het volgende verhaal speelde zich af in de jaren 60 van de 20e eeuw. Zou nu onmogelijk zijn geweest. Leerkracht wordt op staande voet ontslagen. Een teken van verarming van goed onderwijs.

Een groep leerlingen vroeg of we niet met de klas eenmaal per week voor schooltijd konden zwemmen. Ik vond dat prima en zo gingen we om zeven uur naar het zwembad in Bussum.
Pieter, zo noem ik hem maar, wilde ook mee. Hij was dertien jaar, maar kon niet zwemmen. Hij wilde aan zijn klasgenoten gelijk zijn. Ik vroeg of hij wilde leren zwemmen. Ja, graag. Goed, jij doet wat ik uitleg en over drie weken zwem je het diepe over. Zo?EURTMn soort gok nam ik vaak en het werkte.

Eerste zwemles. Met zijn handen in het richeltje langs het bad en ik deed met zijn benen de beenslag. Tot hij voelde hoe het moest. Oefenen, spelen, oefenen. Tweede zwemles. Pieter met tenen in het richeltje en de armslag oefenen. Derde zwemles. Beide dingen herhalen. Toen hield ik mij hand onder zijn buik en hij zwemmen. Beetje steun van mijn hand en na verloop van tijd liet ik langzaam mijn hand zakken en zwom hij zelfstandig naar de overkant. Een overgelukkige Pieter. Hij kon ook, wat de andere kinderen konden. Samen met mij naast elkaar in het diepe. Oefenen, zwemslag automatiseren en daarna heerlijk spelen en springen en gek doen en lol maken met klasgenoten. Geweldig toch.

Dit was nog eens lesgeven. Geven leerkrachten zichzelf nu geen tijd meer voor en zouden ze het willen, dan mag het niet. Verarming van het onderwijs.

Een paar weken geleden ontdekte een oud leerling uit die klas mijn faceboekpagina en wilde vriend worden. Hij memoreerde o.a. deze wekelijkse zwemles als een heel fijne gebeurtenis.

 

Jan C. Lohmeijer