Klokkenluider

De eerste Marathonloper was een Griek, die een slechte boodschap overbracht aan zijn meester in Marathon. Als beloning werd hij gedood. Dat was gebruikelijk in de oudheid.

Zo ook de huidige klokkenluiders, niet gedood, maar wel gestraft, ontslagen of andere nare dingen. Fouten aan het licht brengen wordt door de bazen niet op prijs gesteld.

Wat is mij overkomen.

Al twintig jaar deed ik ergens vrijwilligerswerk. Heb verschillende dingen op de rails gezegd, maar werd en dat is ook goed, ingehaald door de veranderende en verbeterde techniek.

Twee jaar geleden kwam er een groep mensen met wie we afspraken een collectie te gaan digitaliseren. De voorbereidende werkzaamheden zijn niet moeilijk, maar nemen veel tijd in beslag. Ook al omdat de scanners steeds hogere eisen stelden aan wat we aanvoerden. In een digitaliseringsproces is het scannen het simpelste en snelste werk. Wat eraan vooraf gaat en wat er achteraf mee gebeurt, is veel meer en eigenlijk belangrijker werk.

Soms was er geen werk genoeg voor ze en dan zei ik, kom ons dan even helpen met de voorbereidingen, maar dat was hen kennelijk te min, dat deden ze niet.

Tegelijkertijd kwam er een nieuw hoofdbestuurslid die heel ijverig aan het werk ging en heel veel prima heeft geregeld. Hij was beduusd van wat wij allemaal al hadden gedaan in die twintig jaar en beloofde dat hij ging zorgen dat een volgend project vast in gang zou worden gezet.

Er gebeurde van alles, allerlei nieuwe projecten, op zich prima en noodzakelijk dingen werden aangepakt, maar aan zijn belofte werd geen uitvoering gegeven. 

Ik vroeg daar naar, maar moest geduld hebben. Doch belofte maakt schuld.

De twee boven beschreven zaken ergerden mij steeds meer. En op een dag kwam er een ploeg binnen waarvoor de scanners aan het werk gingen, terwijl er veel, reeds voorbereid werk op hen lag te wachten. Er graait iemand iets uit een laadje, doet daar iets mee en stopt het weer terug. In de goede lade?, in de juiste volgorde? Wanneer je in een verzameling documenten van bijna een miljoen iets tussenvoegt op de verkeerde plek, vind je dat slechts per ongeluk terug. Iedereen moet daar dus vanaf blijven. Alleen diegenen die weten hoe het moet.

Toen barstte de bom bij mij, de opgekropte ergernissen kwamen er heel duidelijk op zijn Amsterdams en niet altijd even netjes uit.

Er volgden een paar mailtjes tussen dat hoofdbestuurslid, die dus een van de oorzaken was van mijn boosheid en mij, Er moest een gesprek komen. Prima vond ik ook, maar schreef hij in dezelfde zin: Ik zal dan aan de hand van de resultaten van dit gesprek bepalen of er nog een basis is waarop wij verder samen konden werken. De veroorzaker van het conflict, bepaalt of ik mag blijven.

Dat was me te gek, wat denkt de man wel, dus ik trok mij na 20 jaar terug. Niet leuk, maar hij zit in het bestuur, dus ik moest sowieso weg. Binnen tien dagen was ik overal uitgeschreven. Twee weken na het conflict was er een beurs in Maastricht waar werd rondgebazuind dat Jan Lohmeijer met problemen vertrokken was. Geen reclame voor de club.

De klokkenluider wordt gestraft.

Gelukkig zal dit hier in ons dorp niet voorkomen. Hier zijn tegenwoordig open, eerlijke en heldere gesprekken mogelijk.

Jan C. Lohmeijer